Rozdział 2-Bezsilność i bezradność

 Bezsilność i bezradność. To jedyne co czuję.Nie mam ochoty jeść.Nie mam ochoty wstawać. Nie mam ochoty oddychać.Nie mam ochoty żyć.Po prostu nie mam siły.Czasami mam ochotę zamknąć oczy i nigdy więcej ich nie otworzyć.Mam ochotę przestać istnieć.Nie,nie popełnić samobójstwo,ale zamienić się w nic.Czuję się jak puzzel nie pasujący do żadnych puzzli.Pochłania mnie ciemność,tak przerażająca jak ogromny wybuch wulkanu,w której zatapiam się coraz bardziej,z której nie mogę się wydostać.Tonę w coraz większych głębinach ciemności.Gdy upadam nisko,że nikt nie jest w stanie mnie podnieść, dla Ciebie to ogromne szczęście.Gdy mówisz do mnie"Jesteś nic nie wartym gównem" dla  Ciebie to zabawa.A moje serce rozbija się na milion kawałeczków.Nic  nie warte serce.Nienawidzisz mnie ,bo pomagam innym ludziom?Jestem dobra?Dlaczego?Dlaczego akurat ja?Bo nie ubieram się jak księżniczka?Choć w paru sprawach masz rację:

 1.Nikt mnie nie pokocha.
2.Nikt mnie nie polubi.
3.Nikt mi nie pomoże.
4.Nigdy nic nie osiągnę.

 Zamknęłam mój sekret-pamiętnik.Codziennie zostawiam w nim mój ogromny ból i smutek.Z dnia na dzień jest ich coraz więcej.Codziennie słyszę obelgi kierowane w moją stronę.Staram się nie załamywać,ale z dnia na dzień staję się to coraz bardziej trudne.Nie mam nikomu się wyżalić,ponieważ moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym,a mój brat wyjechał na studia medyczne.Nic Mu nie mówię o moich problemach,ponieważ to moje życie,moje problemy.Wstając z łóżka rozprostowałam kości.Po szybkim prysznicu,ubrałam się w:

 Moje włosy związałam w kłosa.Zeszłam na dól by zjeść śniadanie.Po zjedzonym posiłku,nałożyłam mój plecak na plecy i wyszłam z domu,przedtem zamykając drzwi.Po 10-minutowej wędrówce doszłam do szkoły.Westchnęłam na samą myśl,co czeka mnie w środku budynku.Szybkim krokiem doszłam do mojej szafki by nikomu się nie narażać.Lecz moje starania się nie powiodły.Gdyż usłyszałam głos za sobą:

-Kogo my tu mamy cygankę ze slamsów-to były słowa Alana mojego prześladowcy.Spuściłam głowę na dól ,aby na niego nie patrzeć.Wiem że nie mieszkam w bogatej dzielnicy tak jak On ale to nie moja wina.

-Co języka Ci w gębie zabrakło?-syknął podnosząc moją głowę w górę.

-Odpowiadaj kiedy się Ciebie pytam-tym razem wysypał moje wszystkie rzeczy z plecaka.

-Co może pójdziesz się wypłakać swoim rodzicom.OOO przepraszam zapomniałem twoi rodzice zmarli bo nie mogli znieść że jesteś ich córką-żadne słowa nie zraniły mnie tak bardzo jak te.Zebrałam wszystkie moje rzeczy i schowałam się w łazience.Ból był tak wielki,że nie pozostało mi nic jak innego niż płacz.

Oni nic nie wiedzą o moim życiu,a mimo to mnie oceniają.Bo tak najłatwiej,oceniać kogoś kogo się nie zna.Źli ludzie uwielbiają patrzeć na twój ból,cierpienie,płacz. Zsunęłam się po ścianie.Weszłam na internet na moim telefonie,po czym na bloga na którym podobno pomagają ludziom z problemami.Wysłałam list do autora bloga:
                 Witaj nieznajomy!
 Piszę do Ciebie z prośbą o pomoc.Sama już nie daje rady z mnożącymi problemami.Jestem dręczona w mojej szkole przez popularsów .Wszystko zaczęło się rok temu w 11 klasie.
 Codziennie wyzywają mnie od nic nie wartego śmiecia.Ale dziś jeden z nich przesadził,ponieważ powiedział ,że moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym bo nie chcieli takiej córki jak ja.Te słowa zraniły mnie doszczętnie.Nie wytrzymam już tak dłużej .Błagam poradź mi co mam zrobić .A ty też byłeś dręczony skoro pomagasz takim ludziom  jak ja?Wiem że to nie moja sprawa ,ale po prostu jestem ciekawa.
Mam nadzieję że przeczytasz mój list i mi pomożesz.

Bella Cartanos

 "Nie ważne jak życie jest ciężkie,nigdy nie trać nadziei"

................................................................................................................................................................................
 
Witajcie moi kochani!!Jeśli ktokolwiek czyta moje wypociny,to Niech to ktoś skomentuję.Proszę,proszę,proszę.

Hopeful♥